Jarku, poznaliśmy się w 1991 roku. Pamiętam nasze spacery, rozmowy, dyskusje po świt - o Bogu, metafizyce, literaturze, o Lutrze i Kancie, o ludziach, o językach obcych, o planach na przyszłość. Pamiętam, jak towarzyszyłeś mi w wyprawach do lekarza, kiedy przytrafiło mi się wielkie zło i jak, w zupełnie innej sprawie, odwiedzałeś mnie, kiedy leżałem w szpitalu "pod morfiną". Byłeś przyjacielem, towarzyszem na dobrą i złą pogodę, a dopiero potem przewodnikiem duchowym. Kiedy powiedziałem Ci prawdę o sobie, zaakceptowałeś mnie bezwarunkowo. Duszę miałeś wielką jak sto osób, pojemną jak wszechświat, wrażliwość nieskończoną. Wczoraj żegnałem Cię w Łodzi, dzisiaj nadal nie mogę uwierzyć, że odszedłeś do światów, których istnienia tylko się domyślamy. Wierzę, że dotarłeś do Wieczności ułożonej z Twoich o niej wyobrażeń i Twoich marzeń. I że jest Ci tam dobrze, spokojnie, że możesz tam być szczęśliwy. Dziękuję Ci za Twoje życie, które w całości było świadectwem. Odpoczywaj w pokoju, Maciek

Jarku - spoczywaj spokojnie! Do zobaczenia u Bram Wieczności!

Jarek odzszedl, ale wspomnienia o Nim pozostana. Znajdz pocieszenie w dobrych wspomnieniach. Myslami jestem z Pania i zycze Pani Basiu sily w tym bardzo trudnym czasie.